अकस्मात् 

सुकिलो आकाशमा 
मडारनि थाल्छन् 
काला बादलहरू
निर्लज्जभै
फैलिन सक्छन् चारैतिर 

र
उजाडिन सक्छन्
कयाैं सुकुमार जीवनहरू
भत्काउन सक्छन्
कयाैं सक्ला 
मनका दिवारहरू
त्यतिबेला
कसरी मेटिएला अश्रुले
अतृप्त प्यास?
कसरी 
हुँला र तृप्ति ?

अनेकौं परिस्थितिसँग 
लड्दै, भिड्दै 
बाध्यताले कुँजिएका 
कुरुप मुहार लिएर
म
विगतको सफा ऐनामा 
छर्लङ्ग जीवन 
हेरिरहेछु यतिबेला 
र 
सम्झिरहेछु 
ती पल ।

थाहा छ
त्यतिबेला
मनमोहक फूलका गुच्छा
एक तमासले
वरिपरि
काँडाका घेरामा 
मुस्कुराएथ्यो ।

अचेल 
नसोध्नु मलाई  

ती पलहरू
नसाेध्नु मलाई
सन्चो बिसन्चोहरू
म फेरि 
अकमकाउन सक्छु 
म फेरि 
निशव्द हुन सक्छु
किनभने 
यतिबेला 
दुखिरहेछ देश
मुटु दुखे जस्तै
र
देश सँगै
दुखिरहेछु म ।
अनि
कसरी म, सञ्चाे हुन सक्छु ?
कसरी मुस्कुराउन सक्छु?
कसरी हाँस्न सक्छु ?
मेराे काँधमा हेर
पीडाकाे सगरमाथा 
अनि 
बाेकेर देशकाे भविष्य
म तहलिरहेछु
यतैकतै
वस्तिहरूमा 
अक्षरका 
बिजहरू राेपेर ।
कुनै दिन 
ती अक्षरका बीउहरू
उम्रिएछन् भने
कुनै दिन
ती अक्षरका फूलहरू
फक्रिएछन् भने
याे देशकाे शिरमा 
सिउँरिएर 
म ढुक्कै 
एक मुठ्ठी  सास फेर्नेछु
त्यतिबेला
आउनु तिमी 
साेध्दै मेराे हालखबर
साेध्दै देशकाे हालखबर ।

– शारदा घिमिरे भैल
बनेपा ५